Liga rządzi, liga radzi, liga nigdy Was nie zdradzi! Liga rządzi, liga radzi, liga nigdy Was nie zdradzi! squash-akademia · January 13, 2012 · W sobotę 14.01 “@J_Kozlowicz @PlCheems @potlete @bxo_pl To jest taka seksmisja 2 tylko z zamianą rolami 😆 za tydzień ogólnopolski zlot ligi pigularzy! Liga rządzi, liga radzi, liga nigdy was nie zdradzi! (No chyba, że wiecie co)😂” Liga rządzi, Liga radzi, Liga nigdy Was nie zdradzi. Wyniki 7 kolejki. Na pierwszym miejscu w rankingu umocnił się Maciej Lizińczyk, choć w tej rundzie musiał uznać wyższość Leszka Łukszy. Na Liga rządzi, Liga radzi, Liga nigdy was nie zdradzi. Ligi…. Ligi Dublina. Nie mam porównania do polskich lig, ale myślę że to co wyprawia sie w tutejszych można porównać do play money na PokerStars. Do tej pory miałem przyjemność grać w czterech z Dublińskich lig i oto moje wrażenia. Zorganizowana w pokerowym klubie na Wpisujcie swoje ulubione teksty! - No, nie krępuj się Albercik - usta-usta! - Ja tylko niosę pomoc. - A czy ja coś mówię? No i : - K***wa mać! Pamiętacie słynne "liga rządzi, liga radzi, liga nigdy cię nie zdradzi" na początku filmu? To wtedy zobaczyliśmy na ekranie 30-letnią wówczas Dorotę Stalińską. Warto, bo jak się okazuje zdarzenia te miały swoje miejsce w historii. 35 lat temu, 22 września 1986 roku, odbyła się premiera przezabawnej komedii "C.K. Dezerterzy" w reżyserii Janusza PDGrwhp. WOŁOSIK: Liga rządzi, liga radzi, liga nigdy was nie zdradzi! – można zakrzyknąć. Wraca nasza ulubiona ekstraklasa i wcale nie żartujemy, prawda? Trudno zareklamować rozgrywki naszych krajowców popularnym niegdyś hasłem „Dobre, bo polskie”, lecz my, wieczni optymiści zawsze widzimy szklankę do połowy pełną. OLKOWICZ: Nim o naszej lidze, to muszę pokajać się za informację sprzed tygodnia. Napisałem, że na zgrupowaniu w Turcji piłkarze Jagiellonii zamieszkali w trzygwiazdkowym hotelu. Kierownik drużyny Arkadiusz Szczęsny słusznie się obruszył, że gdzieś zgubiłem dwa gwiazdki, a białostoczanie mieszkali w pięciogwiazdkowym luksusie. Panu kierownikowi życzę, żebyśmy wszyscy mieli tylko takie problemy, no i by latem miał jak najwięcej dylematów związanych z hotelami, co oznaczałoby, że Jagiellonia znów zagra w Europie. WOŁOSIK: Daleka do tego droga, a mnie denerwuje marudzenie w moim Białymstoku na kalendarz. OLKOWICZ: To znaczy? WOŁOSIK: Że terminarz został złośliwie, a może nawet perfidnie skrojony, przeciwko Jagiellonii. Powód? Wicemistrzowie Polski będą musieli grać w piątkowe wieczory, a bywa, że i w poniedziałek. Co do poniedziałku zgoda – wielu kibiców spotkanie po weekendzie ani ziębi ani grzeje. Ale piątek? Ejże... Przecież dla faceta, a na trybunach to zdecydowana większość, wieczorny mecz na początek weekendu to świetny pretekst, by wyrwać się z domu na piwko, ewentualnie coś mocniejszego, bo przecież wieczory mamy chłodne. Twój ulubiony zespół wygrywa – jest, co uczcić, przegra – cóż z kumplami łatwiej znieść rozczarowanie i raźniej topić smutek, remis – cóż, dobrze, że nie porażka – to też jakaś okazja. Co prawda taka sobie, ale jest. OLKOWICZ: Skoro liga rządzi, to będzie rządzić również w wiosennej „ramówce” Ofensywnych. Kilka tematów już zaplanowaliśmy, a zaczniemy od rozmowy z Michałem Probierzem, który przerwał milczenie i zaprosił nas do Krakowa. „Ale żadne tam pitu-pitu. Przyjeżdżacie, siadamy i rozmawiamy. Ale nie godzinę, a więcej, do wyczerpania tematu” – zaznaczył trener Cracovii. Zależało mu przede wszystkim na wywiadzie o stanie szkolenia w naszym kraju, a że i my lubimy ten temat, to zaraz siedzieliśmy w pociągu do Krakowa. Z trenerem najpierw rozmawialiśmy w jego gabinecie, a później, gdy za oknem zrobiło się już ciemno, przenieśliśmy się na Kazimierz, żeby przy smacznej kolacji kontynuować rozmowę o naszej skopanej. Jak spojrzeliśmy później na dyktafon, zobaczyliśmy trzy godziny nagrania. Efekt spotkania z trenerem, który nie zwykł gryźć się w język, w piątkowym wydaniu Przeglądu Sportowego. Planów jest więcej, już szukamy połączenia z Wrocławiem, Zabrzem czy Gdańskiem, ale zaczniemy od... Niecieczy. Słonie wrócą do ligi meczem z Koroną Kielce, nie trzeba dodawać, dla kogo ten mecz będzie szczególnie ważny. Zwolnienie Macieja Bartoszka było zaskoczeniem nie tylko dla kibiców, ale również dla niego. Teraz ma okazję udowodnić byłym szefom, że się pomylili. WOŁOSIK: Uśmiecham się pod wąsem, którego nie mam, bo w redakcji Kuba Radomski właśnie odtworzył mi wywiadem z piłkarzem Cracovii – Jaroslavem Mihalikiem. Słowak nie ceregielił się i w wywiadzie wygarnął właścicielowi klubu, co o nim myśli, uszczypnął trenera i...nawet nie chciał autoryzacji. Choć to akurat nie dziwi...Z wywiadu wynikało, co z pewnością wybitnie ucieszyło kibiców sąsiedzkiej Wisły, że gra w drużynie „Pasów” to dla Słowaka żadna atrakcja. O Hiszpania, to co innego. Co prawda jesienią kopał się w czoło, więc Hiszpanie raczej nie będą licytować się, kto da więcej za Mihalika, który podkreślił z całą mocą, że od do Cracovii nie chciał. Brakowało tylko zdjęcia na którym właściciel trzyma pistolet przy skroni Słowaka, cedząc cytat propozycji nie odrzucenia z „Ojca chrzestnego”: albo na kartce znajdzie się twój podpis albo mózg... Wspomniałem o braku chęci autoryzacji nawalanki pana Jaroslava w szefów klubu. Z tego, co usłyszałem Słowak podjął się gry, której końcem ma być rozwiązanie kontraktu za porozumieniem stron. Nie sądzę, by wymierzenie, na szczęście słowne, siarczystego policzka właścicielowi – Januszowi Filipiakowi mogło przybliżyć Mihalika do zrealizowania planu...Cóż, piłkarz chyba sam uznał, choć nie w porę, że obrał kiepską taktykę i zaprzecza, że ostre słowa padły z jego ust. Padły. Słyszałem je we wspomnianych wcześniej okolicznościach. Nieładnie podważać rzetelność uczciwego dziennikarza. OLKOWICZ: Zaczęliśmy od hasła, że liga nigdy nas nie zdradzi. Może trochę na wyrost, bo nie raz nas zdradziła, najczęściej swoim poziomem. Do tego można się jednak przyzwyczaić. I choć często wybrzydzamy, że ekstraklasa to panna niezbyt urodziwa, to jednak coś w sobie ma. Jak kiedyś w „starym” Przeglądzie napisał o wznowieniu rozgrywek Janusz Basałaj: jak grają, tak grają, ale grają! I chyba się pod tym podpiszemy, prawda? Piszę to jako dziennikarz wierny opisowi, jaki zamieściłem w swoim profilu. Im więcej infantylizmu i pospolitego łajdactwa pojawia się w naszym zawodzie, tym dobitniej widać, że jedynym ratunkiem dla prestiżu tego, co jako grupa reprezentujemy jest Liga. Nienazwany dotąd i nieformalny, choć z pewnością istniejący kręgosłup polskiego dziennikarstwa. Wyczuwany intuicyjnie i z ulgą znajdowany przez każdego, kto przedziera się przez kakofonię naszych doniesień i opinii. Na trop Ligi wpada każdy, kto robiąc research w jakiejś sprawie natyka się na stertę materiałów tendencyjnych, przepisanych, skompilowanych z nie wiadomo czego, bezźródłowych, zmanipulowanych, opartych na wypowiedziach notorycznych kłamców, niesprawdzonych, słowem - masę śmiecia. Od bzdurnych tekstów zlepionych przez stażystę po starannie zmanipulowane płody profesjonalnych propagandystów. Co robi ktoś wystarczająco bystry, żeby zauważyć, że ma do czynienia z bełkotem? Kiedy zawodzi metoda oparta na szukaniu faktów, które w stercie śmiecia wzajemnie sobie przeczą, jedynym wyjściem jest odejście od niej i oparcie się na wiarygodności źródeł, które je opisują. Dla doświadczonego researchera znalezisko staje się istotne dopiero, kiedy będzie pochodzić od autora mającego markę. Bez znaczenia gdzie publikującego. Ci ludzie to właśnie Liga. Nie jest tak, że Liga w naszym zawodzie rządzi. Na pewno jednak istnieje. Czasem radzi. Najistotniejsze zaś, że prawdopodobnie nigdy nie zdradzi. Jest w naszym zawodzie kilka, kilkanaście postaci, których publikacje nigdy nie były świadomie fałszowane. Zawsze były za to oparte na starannym zweryfikowaniu treści, sprawdzeniu interesów, stojących za tym czy innym komunikatem otrzymanym od źródła, rozważeniu konsekwencji tego, co się pisze. Odkryłem to wielokrotnie. Wystarczyło, że zirytowany ogromem bełkotu, podawanego przez wyszukiwarkę w jakiejś sprawie do kryteriów wyszukiwania dopisywałem nazwisko autorów, tworzących moją Ligę - i wszystko stawało się jasne. Ewa, Krzysiek, Mariusze, Wojtek, Michał, Paweł, Jacek, Robert, Andrzej, Jarek - jest w kraju zaledwie kilkanaście osób, na których wiarygodności nigdy się nie zawiodłem. Kiedy w redakcji pada zniecierpliwione natłokiem danych pytanie "jedni tak, drudzy tak... WTF?!", jedyną rozsądną odpowiedzią stawało się "zobacz, co o tym napisała Ewa" albo "sprawdź w kwietniu, Robert to robił". Nawet bez narzucanej przez krawaciarzy biegunki afer i paranewsów żyjemy w czasach natłoku bodźców. Dziś jeden tylko minister (a mamy takich co najmniej kilku) potrafi w sprawdzanie swoich bajdurzeń zaangażować pół redakcji. To nic innego jak znany informatykom atak DDoS - Distributed Denial of Service, czyli atakowanie odbiorcy pochodzącym z wielu źródeł strumieniem informacji, wymagających obsługi. Kończy się zwykle wywaleniem u odbiorcy bezpieczników i zablokowaniem jego jakichkolwiek działań. To właśnie obserwujemy w redakcjach, zasypanych śmieciem paranewsów, oświadczeń, konferencji, afer, wniosków o powołanie komisji, kolejnych projektów ustaw i kolejnych interpretacji snów szefa MON. Redakcja się nie wyłącza, ale z grubsza tylko ten strumień ociosuje i pakuje ludziom do głowy. Tylko zawodnicy Ligi poddają go analizie i refleksji, czym ratują nas od obłędu. Atak DDoS obserwujemy jednak także w skali społeczeństwa, które dostając od nas bezrefleksyjnie przekazaną papkę - po prostu się wyłącza. Chyba, że odkryje dla siebie Ligę. Zawodnik Ligi zawsze wie więcej niż pisze. Nigdy nie pisze wszystkiego, za to zawsze wie, co pisze. Nie przegrywa procesów, bo jest tak dobry, że wytaczanie mu ich nie ma sensu. Liga jest uczciwa i kłopotliwa. Nie daje się kupić. Dla plemiennie podzielonego społeczeństwa ten sam przedstawiciel Ligi raz jest bohaterem ujawniającym knowania (jeśli to w interesie tej akurat grupy), innym razem narzędziem przebiegłej manipulacji - jeśli publikuje coś wbrew jej interesom. Liga ma bardzo głęboko to, komu pisząc szkodzi, a kto na tym zyskuje. Potrafi działać wbrew swoim poglądom. Działa w imieniu odbiorcy, któremu pokazuje jak jest, niezależnie od tego, czy jej samej się to podoba czy nie. Liga to rozproszona po wielu redakcjach grupa dziwaków. Niewchodzących sobie w drogę, rzadko też konkurujących - po prostu uznających i szanujących się nawzajem. I upierdliwych. To oni nie zgadzają się na publikację materiałów niepełnych, to oni przychodzą do wydawcy położyć elektryzującego newsa, bo "to już było, ten gość bredzi". Oni czytają rzeczy, do których nikt nie zagląda, żeby oświadczyć na koniec "podkręcone, ale nic w tym nie ma". Potrafią doprowadzić do publikowania rzeczy jawnie sprzecznych z tzw. linią firmy. Uporczywie odchodzą z mainstreamu gdzieś w bok i znajdują tam rzeczy często istotniejsze niż te, które strumień już wypłukał. To oni pamiętają i wiedzą. A jeśli nie wiedzą - dowiedzą się. Do opisu Ligi świadomie nie używam określenia Autorytet. Ten termin dawno już został w życiu publicznym zawłaszczony przez młotkujące się plemiona, zamieniony w namacalne nagrody, dekretujące bycie Autorytetem w tej czy innej dziedzinie, dla tych czy tamtych. Liga jest określeniem właściwszym choćby przez to, że dotyczy osób czasem skrajnie różnych, działających jednak w oparciu o podobne standardy, choć w różnych dziedzinach i na różną skalę. Liga nie ma też związku z popularnością. Ta "Slutty little cousin of prestige" z powodzeniem kreuje na Autorytety ludzi wynajętych do czytania z promptera albo od lat rozmawiających o tym samym z tymi samymi 60-80 osobami. Z Ligą nie ma to jednak wiele wspólnego. Zawodnicy Ligi dostają czasem jakieś nominacje i nagrody, z reguły jednak nie jesteśmy świadomi ich istnienia. Ja jestem. I mając honor znać kilku jej zawodników dziękuję Lidze za upór, uczciwość, kompetencję i to, że po prostu jest. Jak długo mamy wmontowane w idiociejący system bezpieczniki, tak długo wyznanie "jestem dziennikarzem" nie będzie wstydliwe. Swoją drogą - czy to nie dziwne, że Ligę ludzi wykonujących ten zawód tak, jak należy to robić, da się wyróżnić jako jego osobliwość? Nie sądzicie chyba, że do podanych tu, nie wszystkich oczywiście imion zawodników Ligi dopiszę nazwiska? Nic z tego. Sami ich namierzcie. Przecież wiecie, że są, prawda? Najlepsza odpowiedź Quintuss odpowiedział(a) o 19:28: seksmisja ? Odpowiedzi ScatterShot odpowiedział(a) o 19:27 Niieee.. xD tylko tak mowia :P Uważasz, że znasz lepszą odpowiedź? lub Polecamy Zdrady Czy przyznawać się do zdrady? Zacznę od słynnego cytatu z filmu „Seksmisja” Juliusza Machulskiego: „liga rządzi, liga radzi, liga nigdy cię nie zdradzi’! Czy tak faktycznie będzie? Okaże się już wkrótce, bo w piątek rusza kolejny, zwariowany sezon naszej ukochanej PlusLigi! Wszyscy, którzy do niego przystępują, zastanawiają się, jak to będzie w tych wyjątkowych rozgrywkach. Niejeden raz pisaliśmy, że przecież zmienił się kręgosłup całej ligi, jej podwaliny. O mistrzostwo będą się mogły bić tylko dwa zespoły, które po rundzie zasadniczej zajmą pierwsze i drugie miejsce w tabeli. Drodzy państwo, trzeba zadać sobie pytanie, co to oznacza dla nas i naszych klubów? Wiadomo, że co innego dla silnych, co innego dla trochę słabszych. Biorąc pod uwagę papierowe dywagacje, a papier zawsze przyjmie wszystko, najsilniejsze w PlusLidze są Asseco Resovia, PGE Skra Bełchatów, Lotos Trefl Gdańsk i ZAKSA Kędzierzyn-Koźle. I to te drużyny powinny bić się o dwa czołowe miejsca po rundzie zasadniczej, o te dwie przepustki do walki o złoto. Dla tych nieco słabszych nowy system wyznaczył pomysł na transfery – nikt nie porywał się z motyką na słońce, nie było szaleństw i przekraczania możliwości czy budżetów, raczej rozsądne wzmocnienia. Szansę dostaną też młodzi. Im pomogło zamknięcie PlusLigi, bo szefowie klubów stali się mniej nerwowi, gdy zniknęły sportowe spadki. Nie wiem tylko, czy ten spokój aby ich nie uśpi? Bo czy młodzi gwarantują poziom i odpowiednie emocje, czy rzeczywiście weterani lub starsi zawodnicy są mniej potrzebni, czy można ich pomijać, czy to nie wpłynie na poziom? Mam nadzieję, że nikt nie lubi być ostatnim i wszyscy postarają się budować najlepsze, a nie najtańsze drużyny. Jednak wszyscy wiemy, że dziś to 14. miejsce nie oznacza tragedii – kataklizmu – jak kiedyś. Chcę wierzyć, że spokój buduje, pomaga szukać młodych talentów, a to będzie dobrze wróżyć na przyszłość. Kluby sobie radzą. Widać to najlepiej na przykładzie Jastrzębskiego Węgla. Doszło w nim do poważnego tąpnięcia, a jednak udało się zbudować ciekawy zespół, mimo odejścia prawie wszystkich gwiazd. To bardzo dobra informacja, bo przecież ten klub przez całe lata był jednym z kandydatów do zdobywania medali. Nie wiem, na którym miejscu jastrzębianie skończą, lecz mam wrażenie, że mogą być „Janosikiem” w tej lidze. Ten nowy system jest dla nas dziwny, nie będę Was oszukiwał. Dotąd zawsze z tyłu głowy siedziała nam myśl, że istnieje jeszcze druga szansa, czyli faza play-off. Ona potrafiła wyprostować błędy z początku sezonu, dać drugie życie. Czy to było sprawiedliwe, dobre? Nie mnie to oceniać. Ale taki model rozgrywania ligi funkcjonował przez lata i wszyscy do niego przywykli. Nawet zespół z ósmego miejsca po fazie zasadniczej mógł zaatakować i wejść do strefy medalowej. Pewnie, że rzadko się zdarzało, że niżej notowany przebijał się w play-off, ale było możliwe. Do dziś pamiętam, jak przed okiem biliśmy się pod koniec fazy zasadniczej z PGE Skrą, by w pierwszej rundzie play-off nie trafić od razu na ZAKS-ę Kędzierzyn-Koźle. Ten zespół miał kłopoty na początku sezonu, ale wiedzieliśmy, że może odpalić. Uciekaliśmy, by nie odpalił w meczach z nami. Ostatecznie tak się nie stało, bo bełchatowianie pewnie wygrali, ale emocji było mnóstwo. Poprzedni system był dobry, lecz nie idealny. Niektórzy przez fazę zasadniczą zbijali bąki (pozdrowienia dla Michała!), a za robotę brali się dopiero później. Teraz na taki numer nie ma już miejsca, bo kluczowa jest liga. Jestem ciekaw, jak ta sytuacja przełoży się na nasze granie? Kto wie, może w trakcie rozgrywek nie będzie ani chwili wytchnienia? Trenerzy najlepszych drużyn pewnie nie będą mogli sobie pozwolić na oszczędzanie najlepszych zawodników, za każdym razem będą musieli posyłać do boju swoją straż przyboczną a nie rezerwistów. Każdy punkt może kosztować wszystko. Trzeba będzie wygrywać jak najwięcej za trzy punkty i tracić jak najmniej sił. Łatwo napisać, trudniej zrobić... Co myślę o tej zmianie systemu? Bez względu na to, co nam się wydaje, rozumiemy, dlaczego on się zrodził. Oczywiście dostrzegam, że ma słabe strony i rozumiem, dlaczego wścieka się np. Andrea Anastasi, który twierdzi, iż to system dla najbogatszych. Ale nie zapominajmy, że te zmiany mają pomóc naszym chłopcom, by w styczniu zakwalifikowali się do igrzysk w Rio de Janeiro, a później byli w stanie do nich się odpowiednio przygotować. Wiemy, że będzie to kosztować wiele wysiłku i nerwów, że sezon popędzi jak TGV – na szczęście bez Earvina N’Gapetha, bo jadąc z nim szybkim pociągiem można by się obawiać o własne bezpieczeństwo, a szczególnie o konduktorów... Cieszy mnie to, że wszystkie kluby pomogły reprezentacji, że hasło: „wszystkie ręce na pokład” nie zostało tylko na papierze. Kiedyś bywało inaczej, bo kluby przekładały swój interes nad reprezentację. Brawo wy! Wszyscy prezesi zrozumieli, że kadrze trzeba pomóc, bo to ona napędza wszystkie nasze sukcesy, jest lokomotywą rozwoju polskiej siatkówki. Czy ten nowy system jest idealny? Nie, na pewno nie. Rozumiem krytyczne głosy. Ale na koniec ma być medal w Rio. Tego nam wszystkim życzę! Już w piątek w kioskach Tempo "Przeglądu Sportowego", a w nim Skarb Kibica siatkarskiej PlusLigi „Liga rządzi, liga radzi. Liga nigdy Cię nie zdradzi!” Już w najbliższą sobotę 7 marca ruszają zmagania III ligi z udziałem Świtowców. Zaczynamy meczem derbowym z Chemikiem Police w Skolwinie. Zapraszamy wszystkich Kibiców! ⚽️ ŚWIT SZCZECIN – CHEMIK POLICE 📆 sobota, 7 marca 🕒 godzina 🏟 obiekt MOSRiR przy Stołczyńskiej 100

liga rządzi liga radzi liga nigdy was nie zdradzi